من چند سال پيش در يکي از دبيرستانهاي آبادان سر کلاس رفتم و با صداي بلند هو هو هو چهل نفري مواجه شدم و برعکس معاون مدرسه که رنگ و رويش تغيير رنگين کماني داشت با آرامش وارد کلاس شدم و از استقبال گرم ايشان تشکر کردن و گفتم ممنون ميشم اگر اين رفتار گرم و صميمي که نشان از صداقت در آنست دو باره باهم تکرار کنيم. شروع کردم به شمارش يک ? دو? سه و خودم هم هوهو کشيدم.
اما اين هو هو چي بود؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!
تا آن روز از درد خودم براي دانش آموزان صحبت نکرده بودم زيرا نگران کباب شدن قلب نازنين آنان بودم اما اينجا چاره اي ديگر نبود.
باز هم سکوت کنم؟؟
باز هم آتش فشان وجودم را با لبخندي تصنعي آرام کنم؟
روي تخته سياه دلم انچه بود بر تخته کلاس آوردم و با تيتر از محروميت آبادان نه خوزستان و شايد هم...... آغاز کردم.
بچه ها نمي دانستند که من از صبح سر کلاس بودم و توان در تن ندارم خود را تسليم روح آسمانيم کردم و هر چه بر زبان قلبم آمد گفتم.
چند سال است که به مدارس نرفتم. البته توان رفتن ندارم چون چيزي براي گفتن نمانده. عزيز آنهايي که اهميت خوزستان را بايد بدانند ميدانند ولي اشکال از مردم خودمان است. پيشرفت اصفهان را ببينيد به خاطر چيه که استان اصفهان بالخصوص مرکز اين استان اينهمه رشد ساعتي دارد؟؟
چندتا وزير ناقابل در همه دولت ها.
اين تنها راه نجات است و بهترين راه اجراي عدالت جمهوري اسلامي است البته ميدانم آن وقت کابينه دولت بايد در مجلس تشکيل جلسه بده - اين طرح دو اثر مهم دارد رييس جمهور نياز نيست زمان براي مسافرت استاني تلف کند و مهمتر اينکه واژه عدالت کمي از تکرار راحت ميشود.
ببخشيد.