در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم عاشق نمي شوي که ببيني چه مي کشم با عقل آب عشق به يک جو نمي رود بيچاره من که ساخته از آب و آتشم ديشب سرم به بالش ناز و وصال و باز صبحست و سيل اشک به خون شسته بالشم پروانه را شکايتي از جور شمع نيست عمريست در هواي تو ميسوزم و خوشم خلقم به روي زرد بخندند و باک نيست شاهد شو اي شرار محبت که بي غشم باور مکن که طعنه طوفان روزگار جز در هواي زلف تو دارد مشوشم سروي شدم به دولت آزادگي که سر با کس فرو نياورد اين طبع سرکشم دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان لب ميگزد چو غنچه ي خندان که خامشم هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب اي آفتاب دلکش و ماه پري وشم لب بر لبم بنه بنوازش دمي چوني تا بشنوي نواي غزلهاي دلکشم ساز صبا به ناله شبي گفت شهريار اين کار توست من همه جور تو مي کشم
