سلام هر دو تا مطلبتون رو خوندم اينجور مطالب رو دوست دارم چون تکونم ميده ...از حرفاتون فهميدم که يه دردي داره توي وجودتون زنده ميشه و اون دردآدم شدنه ..خيلي خوبه اگه مي خواهيد روحتون بزرگ بشه .. لحظه اي اين درد رو از خودتون درد نکنيد .. که اين درد عامل تحرکه ... اين از اون دردهاست که آدم ميگه دردخواهم دوا نمي خواهم ... غصه خواهم نوا نمي خواهم ...هر وقت اين درد به قلبم چنگ مي زنه بيشتر مصمم ميشم براي حرکت کردن به سمت او ... البته اين درد درمون داره ....و درمون اين درد تو آغوش اون نگار بي همتاست ... لقاء الله دروغ نيست .... فمن کان يرجوا لقاءالله فليعمل عملا صالحا هر کس به ديدار پروردگارش اميد دارد بايد عمل صالح انجام دهد اون موقع است که آدم به خوشي و سرمستي و آرامش ابدي مي رسه برادرم غمگين نباش که دنيا با همه ي بدختيها و دلتنگي و سختيهاش فانيه .....فکر کردن به اين موضوع به من آرامش ميده هر چه بيشتر به خدا نزديک بشيد از دلتنگيتون بيشتر کم ميشه ..... در ضمن سعي کنيد هر روز بعد از نمازتون سجده ي شکر به جا بياريد ... سر به سجده بذاريد و نعمتها و استعدادها و داشته هاتون رو به ياد بياريد و خدا رو از ته دل شکر کنيد .... خيلي آرامش بخشه ... من هم گاهي از همه چيز و همه کس به خصوص خودم خسته و دلتنگ ميشم ، اون موقع است که اگر يه دل سير تو آغوش خداي خودم گريه نکنم آروم نميشم ... يا حبيب قلوب الصادقين يا غياث المستغيثين يا غايه آمال العارفين يا انيس القلوب
يا الله ياحق
