| آنکس که چو سيمرغ بي نشانست |
از رهزن ايام در امانست |
| ايمن نشد از دزد جز سبکبار |
بر دوش تو اين بار بس گرانست |
| اسبي که تو را ميبرد بيک عمر |
بنگر که بدست که‌اش عنانست |
| مردم‌کشي دهر، بي سلاح است |
غارتگري چرخ، ناگهانست |
| خودکامي افلاک آشکار است |
از ديده‌ي ما خفتگان نهانست |
| افسانه‌ي گيتي نگفته پيداست |
افسونگريش روشن و عيانست |
| هر غار و شکافي بدامن کوه |
با عبرت اگر بنگري دهانست |
| بازيچه‌ي اين پرده، سحربازيست |
بي باکي اين دست، داستانست |
| دي جغد به ويرانه‌اي بخنديد |
کاين قصر ز شاهان باستانست |
| تو از پي گوري دوان چو بهرام |
آگه نه که گور از پيت دوانست |
| شمشير جهان کند مينماند |
تا مستي و خواب تواش فسان است |
| بس قافله‌ي گم گشته است از آنروز |
کاين گمشده، سالار کاروانست |
| بس آدميان پاي بند ديوند |
بسيار سر اينجا بر آستانست |
| از پاي در افتد به نيمه‌ي راه |
آن رفته که بي توشه و توانست |
| زين تيره تن، اميد روشني نيست |
جانست چراغ وجود، جانست |
| شادابي شاخ و شکوفه در باغ |
هنگام گل از سعي باغبانست |
| دل را ز چه رو شوره‌زار کردي |
خارش بکن ايدوست، بوستانست |
| خون خورده و رخسار کرده رنگين |
اين لعل که اندر حصار کانست |
| آري، سمن و لاله رويد از خاک |
تا ابر بهاري گهر فشانست |
| در کيسه‌ي خود بين که تا چه داري |
گيرم که فلان گنج از فلانست |