دست هاي مادر<\/h2>

ظهرهاي تابستان خورشيد زمين را مي بلعيد . در کوره هاي داغ تنهايي بعد ازظهرها

قصه مي خوانديم و مادر مي خواست ما را بخواباند . بعد از ظهرهاي تابستان وقت ِ

سکوت بود و خلوص . هميشه خلوت بود. آنقدر خلوتم داغ بود که هيچ کس به درونش

نمي آمد . ديگران در خواب هاي خود رنگين کمان مي ديدند و من با خورشيد حرف مي

زدم. آسمان را پايين مي آوردم و زمين بالا مي رفت . بين آسمان و زمين من بودم . فقط

و فقط من . دستم را به سوي خورشيد دراز مي کردم ، داغ نبود ولي پرحرارت بود مثل

من . خورشيد بوسه اي از گونه ام مي ربود و دست نوازشي بر سرم مي کشيد . در

آغوشش به خواب مي رفتم ، ولي نمي دانم چرا وقتي چشمانم را مي گشودم دست هاي ِ

مادر در دستم بود ؟!!

بودن ...

ارادتمند استاد