آن مردکه در این ره ممتد تک وتنهاست             چون جاده که درکوه بپیچد تک وتنهاست
آن مرد همان مرد که غمناک ترین است              در چشم تو آلوده ،  ولی پاک ترین است
شب بودومن وقبله وسجاده ای از عشق             تا صبح پراز زمزمه در جاده ای از عشق
شب محرم آرامش  و  تنهایی  و من بود             شب  بال  و  پر  کوچ  تماشایی  من بود
شب  بود  و عبور  دگری  داشتم  آری              می رفتم   و  شور  دگری   داشتم   آری
شب آن شب زیباسپری گشت وسحرشد          شهر هوس  از  راز  من و عشق خبر شد
شهر هوس  آنجا  که  همه  بولهوسانند              آنجای   که  مصلوب  مسیحا  نفسا نند
شهر هوس آنجا  که  کسی  درد   ندارد             آنجا  که  شب   فاجعه  یک  "مرد"   ندارد
شهر هوس آنجا که نفسگیر هوایی است            در هر دلی از سنگ  دگرگونه خدایی است
شهرهوس از رازمن احساس جنون کرد           آنسان  که  دلم را  تپش آغشته بخون کرد
گفتند  که  مجنون  شده  زنجیر  بیارید             قومی   گله  کردند    که  شمشیر   بیارید
قومی  گله  کرد ند که  شلاق  زنیدش            گفتند  که  چون  عشق  در آتش  فکنیدش
من معبری  ازشعله  فراروی  چو  دیدم             با  اسب   سپیدم   سوی  آن   راه  بریدم
چون  تاختم آهسته  و خاموش در آتش            تکرار  شد  اعجاز  سیه  پوش   در  آتش
ای  عشق  پر از  رایحه  یاس  من  و تو           خاموش  مباد  آتش  احساس   من  و  تو
بگذار  که  این   راز  همی  فاش  نگردد           کس  گرد من و عشق تو  ای کاش  نگردد
آن مردکه در این ره ممتد تک وتنهاست            چون جاده که درکوه بپیچد تک وتنهاست
آن مرد همان مرد که غمناک ترین است            در چشم تو آلوده ،  ولی پاک ترین است
آن مردهمان مردکه کس محرم اونیست            عالم  همه  اندازهء یک شب غم او نیست
                                                              سروده آقای: پژمان طرفه نژاد      
                                
روزها، این سر دنیا بی تو
آسمان، سربی و خاکستری و دلگیر است
از سر صبح، که تا تنگ غروب
دل من با غم تو درگیر است
سر شب هم، که به یک فنجان چای، دفتر شعر و کمی هم احساس
عطر گیسوی سیاهت اینجا
لابلای قلم و شعر و کتابم جاری ست...
من به آواز غریبی که دراین نزدیکی ست،
و به موسیقی پر خاطره ی وبلاگم
دلخوشم، می بینی؟!
آخر شب که همه می خوابند
منم و قصه دلدادگی و این افکار
که عجب زخم عمیقی خوردیم
و عجب خاطره ای در پیش است...
                                                                              سروده آقا صدرا