صدای تو مرا باز دوباره برد
به بوی لحظه های بی بهانگی
که دل به گریه ها و خنده های بی حساب میزنیم
به " آی روزگار ..."های حسرت دروغکی
غم فراق دلبر به خواب هم ندیده ی همیشه بی وفا
به جور کردن سه چهار بیت سوزناک زورکی
به رفت و آمد مدام بادها و یادها
سوار قایقی رها
به موج موج انتهای بی کرانگی
دوار گردش نوار ...
مرور صفحه ی سفید خاطرات خیس ...
صدا تمام شد!
سرم به صخره ی سکوت خورد ...
آه بی ترانگی!

دیشب وقتی خبر بمب گذاری شیراز رو شنیدم برای چند لحظه خشکم زد
نه فقط بخاطر درد خود این حادثه!
که از درد مسکوت گذاشتنش!
توی این حادثه حداقل صد ایرانی کشته و زخمی شدند... : نگفتم چه مذهبی داشتند یا چه گرایش سیاسی!! نه! :بیش از صد انسان تیکه تیکه شدند
و چراباید خبر این درد بعد از "نتایج رقابت های فوتبال باشگاه های فرانسه" و "کشته شدن چند نفر در حادثه رانندگی در لیبی" از صدا و سیما پخش بشه؟
یادم اومد بمب گذاری ماه رمضون اهواز : خیابون سلمان فارسی (نادری) . که مث الان با کلی تاخیر و اونم خیلی خلاصه و لابلای خبرهای ردیف چهارم و پنجم پخش شد!!
دلیل این سکوت و سانسور چیه؟
: هموطنان ما بی ارزشند؟
حادثه کشته شدن انسانها مهم نیست؟
یا شرم آوره که با اونهمه ادعای حراست و امنیت و .... نتونند جلوی این حوادث رو بگیرند؟
مگه صدا و سیما ادعا نمیکنه با مردم صادقه؟چرا این رسانه توی رسالت خودش که همانا خبررسانی بیغرض و شفاف هست اینطور کوتاهی میکنه؟
شهدای حادثه سقوط هواپیمای سی- صدوسی هم برامون عزیزند. اما تبعیض چرا؟؟؟؟ : باید حتما بین کشته شده ها چند "خبرنگار" از رسانه ملی باشه تا خبرش بسرعت و با وسعت هرچه تمام تر و در حد یک "عزای ملی" بیان بشه؟ تا خبر با تیتر درشت بیاد؟ تا اولین خبر صدا و سیما بشه؟ تا مث سقوط شهید کاظمی و همراهاش مورد کم لطفی قرار نگیره؟
سال 78 بجای خبر کتک کاری و... کوی دانشگاه ، گزارش دوستی یه سگ و یه گربه ی خانگی رو پخش کردند!! چرا؟ : گفتند اینها مشتی ضد نظام بوده ند پس سانسور کردیم!!
کشته های اهواز چی؟: چن تا عابر بودن مث من و تو که یدفه با انفجاری خونواده شون داغدار شد!!
و شیراز چی؟ اونها که دیگه برای دعا رفته بودند!! جالب اینه که از همین عزیزان با لفظ شهید و با تجلیل یاد میشه... پس دیگه اگه تروریست و خرابکار!! میدونستدشون میخواستند چه کنند!!

                                                                            * لینک های مرتبط:
                                                         
                                                         پاسخ به دو سوال درباره‌ی انفجار شیراز/ کوثر
                                                         سیما جان ! خسته نباشی /آهستان
                                                         گزارش بمب گذاری در کانون رهپویان/ عطر سیب
                                                         سانسور حیرت انگیز انفجار شیراز در رسانه ی ملی/ عصر ایران
                                                         بمب در حسینیه ی سیدالشهدای شیراز/فلورانس مهربون
                                                        گزارش عینی از لحظات انفجار بمب/ مرفه بادرد
                                                         انفجار در شیراز ماهیت وهابیت را افشا کرد/ نامحرمانه
                                                         گزارش بمب گذاری در شیراز/ نحل
                                                         ... و خدا داناتر است/ زیرزمین هفتم
                                                        با نگاه آخرینش خنده کرد.. / چتر
                                                        رهپویان وصال به وصال رسیدند / بی عینک

تقدیم به...
دو روز مانده به پایان جهان. تازه فهمیدکه هیچ زندگی نکرده است. تقویمش پر شده بود و تنها دو روز خط نخورده باقی مانده بود. پریشان شد و آشفته و عصبانی . نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت،خدا سکوت کرد . آسمان و زمین را به هم ریخت. خدا سکوت کرد . جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت، خدا سکوت کرد .کفر گفت و سجاده دور انداخت،خدا سکوت کرد. دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد، خدا سکوتش را شکست و گفت: عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت. تنها یک روز دیگر باقیست. بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن. لا به لای هق هقش گفت: اما با یک روز... با یک روز چه کار می توان کرد... خدا گفت:آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند گویی که هزار سال زیسته است و آن که امروزش را در نمی یابد هزار سال هم به کارش نمی آید. و آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو زندگی کن. او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در دستانش می درخشید.اما می ترسید حرکت کند،می ترسید راه برود، می ترسیدزندگی از لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد... بعد با خودش گفت:وقتی فردایی ندارم،‌نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد، بگذار این یک مشت زندگی را مصرف کنم. آن وقت شروع به دویدن کرد. زندگی را به سر و رویش پاشید،زندگی را نوشید،زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود،می تواند بال بزند، می تواند پا روی خورشید بگذارد،می تواند...

او در یک روز آسمان خراشی بنا نکرد،زمینی را مالک نشد،مقامی را بدست نیاورد،اما...اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید،روی چمن خوابید،کفش دوزکی را تماشا کرد،سرش را بالا گرفت وابرها را دید و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد. او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و سبک شد،لذت برد و سرشار شد و بخشید،عاشق شد و عبور کرد و تمام شد... او همان یک روز زندگی کرد اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند، امروز او درگذشت، کسی که هزار سال زیسته بود...

شبی در شب ترین شبها، تو ماهم می شوی آیا؟!

تو تسلیم تماشای نگاهم می شوی آیا ؟

شبیه یک پرنده، خیس از باران که می آیم

تو با دستان پر مهرت، پناهم می شوی آیا ؟!

پس از طی کردن فرسنگها راهی که می دانی

کنار خستگیها، تکیه گاهم می شوی آیا ؟!


نگاه ناشیانه من به هستی داشتم عمری

تو تصحیح تمام اشتباهم می شوی آیا ؟!

ا گر بی روز و بی تقویم ماندم من

به و صل فصلهایت، سال و ماهم می شوی آیا؟!

برای دوستم داری گواهت بوده ام عمری

برای دوستت دارم گواهم می شوی آیا؟!




پس از صد سال ا گر بد ترجمه کردی نگاهم را

به پاس اشکهایم عذر خواهم می شوی آیا ؟!

تو شیرینتر از آن هستی که شادابیت کم گردد

و از خود تلخ می پرسم تباهم می شوی آیا؟ 

شاعر ؟

سلام مسیح عزیزم،
بار اولم نیست که به تو سلام میکنم. آخرین بار هم نخواهد بود.
اما تا حالا با اشک برات ننوشته بودم.
مسیح عزیزم
میدونم همه چیو میدونی اما میخوام بگم برات تا خودم سبک شم
اینجا همه چی ریخته به هم
انقدر مردم گیج شده ند که یادشون میره به مهربونی تو فکر کنن
انقد آدمها قاطی کرده ن که یادشون رفته که روش تو مدارا بود! نه توهین و حمله
انقدر درگیر ماشین ها شده ند که فراموش کرده ند که تو بشارت اومدن برادرت رو داده بودی بهشون...
نمیدونم شایدم فقط به همون خاطر ورداشتند و حرفهاتو تحریف کردند....
ناراحت نشو عزیزم
مردم اغلب همینه کارشون:
فراموشی!
یادته پیروان موسی؟ اونهمه پاشدن و رفتند تا به ارض موعود برسن؟ وقتی رسیدن اصلا یادشون رفت که اونهمه رنج سفر فقط واس این بود که میخواستند اولین قومی باشن که وقتی"احمد" توی ارض موعود ظهور میکنه بهش خوشامد بگن!!
انقد یادشون رفت که شدن قاتل جونش!
چرا راه دور میریم: یادته بعد از اونهمه اصرار و پافشاری محمد ٍ ما هم مردم یادشون رفت که تنها جانشین برحقش علی بود و بس؟
دیدی همون یتیمهایی که علی براشون شبونه غذا می برد چه جوری حسینش رو تیکه تیکه کردن؟
میدونم امروز که "پیروان غیرواقعی تو" به برادرت توهین میکنن همونقدر زجر میکشی که پیامبر ما کشید وقتی مردمش دچار فراموشی شدند و علی رو تنها گذاشتند ...
اما نازنینم
حماقت آدمها که دیگه پای پیامبراشون نیست . هست؟ اما شماها انقدر خوبین که لغزش اونها رو هم پای خودتون مینویسین.
مسیح خوبم!
میدونم دلت خونه
اما شنیدم طاقتت هم زیاده
مث طاقت مهدی .... که هی می بینه ما چه میکنیم و به رومون نمیاره
مسیحم!
میدونم تو هم منتظری
گمونم فقط تویی که خوب می فهمه مهدی چی میکشه
راستی: سلام ما رو به مهدی برسون
بگو خیلی جات خالیه
منتظر هردوتونیم.

پ. ن. : خاله بهار دعوتم کرد برات بنویسم. دوست دارم منم از همه بخوام این کارو بکنن. به ویژه از این دوستان دعوت میکنم تا نامه ای به تو بنویسن: رضوان ، کبریا ، صبا ، سرگیجه ، جوون و عمو اکبر .

شاید جواب آیا راًی میدهید برای بعضی ها مهم باشه اما بنظر من بجای این سوال کلیشه ای و ...! یکی باید از کدخدا-بعداز-این بپرسه: آقا! خانوم! تو اصلا به فکر همولایتی هات هستی؟؟؟ درداشونو میشناسی؟ اصلا وقتی از ولایتت انتخاب شی دیگه سراغی از همسایه هات می گیری؟... یا دیگه اصلا میری تو هم شهر نشین می شی تا دیگه حتی همسایه شونم نباشی؟که بعدها واسه ازدواج بچه هات اولین ملاکت "رجال" بودن بابا و ننه طرف باشه؟
این سروده ی"آرش شیدایی"دردی رو تو دلم زنده میکنه: که اونی که واسه پیروز شدن!! (عین لفظی بود که از یکی از تبلیغات-چی ها شنیدم) راًی میخره کجا و اونی که بفهمه یتیم همسایه شب عید نداره کجا!
چقدر کم میاریم مرحوم امیرکبیر رو که واسه درد همولایتی هاش زار بزنه!!

از ولایت چه خبر؟
در ولایت همه چیز آرام است        همه بر وفق مراد
چشمه ها جوشانند       گاو ها پر شیرند         رمه ها پرواری
حاجیان سبحه و سجاده بدست         از تفاخر سرمست              رو به مسجد دارند
در ولایت همه چیز آرام است       همه بر وفق مراد
زارعان بیل بدوش          با فغانی خاموش            تخم حسرت کارند
از ولایت چه خبر؟
گوش صاحبده ما سنگین است
سفره اش رنگین است           اهل نذر است و نیاز
                 اهل ذکر است و نماز
در ولایت همگان مسجدی اند             همگان اهل خدا
از ربا نیست خبر           از زنا نیست خبر             خبر از خلوت شیطانی نیست
همه بی دوز و کلک       همه بی روی و ریا           الغرض غیر مسلمانی نیست
گر در این آبادی          پسران بیکارند              پسران معتادند               قصه تقدیر است!
رفت اگر دختر بیچاره ی بی شوی خطا            کار شیطان بوده است!
شد یکی حاجی و دیگر شده بی برگ و نوا      کار یزدان بوده است!
ورنه بیدینی نیست!
آه ای مردم آبادی دور         خوابتان شیرین باد
آب اگر برد گلیم زن بی شوی چه غم؟
او خدایی دارد!
در ولایت همه چیز آرام است      در ولایت خبری نیست که نیست
آخور گاو همه پر کاه است        گاو ها بر سر آخور دائم!
 گاو ها پر شیرند         رمه ها پرواری...

درست با شروع تو دلم تمام می شود
و با وجود سوختن دوباره خام می شود
دوباره بعد رفتنت وداع-بغض می کنم
چو می رسی لبم پر از غزل-سلام می شود
اگرچه کشته ای مرا تورا حلال می کنم
ولی چرا وجود تو به من حرام می شود
بیا به من سری بزن ببین که بی حضور تو
چقدر خلوتم ز غم پر ازدحام می شود
بدون تو میان های و هوی های زندگی
دوباره بحث تلخ نان و ننگ و نام می شود
و باز در حضور تو من اعتراف میکنم
درست با شروع تو دلم تمام می شود

از: ابوالفضل توکلی شاندیز

 .....................................................................................................................

عجب از این سیاه شهر
عجب از این سیاه شهر
که مرد و زن ، سیاه ها سپیدها ، همه شبیه یکدگر
عجب ز تو ، عجب ز من
که درد هایمان یکی است ، نگاه یخزده ، خوشی و غصه هایمان ، نت صدایمان یکی است
عجیب نیست که آسمان روی سر ، دروغ ها فریب ها
که حرفهایمان یکی است ، صدای پایمان یکی است
سلاممان کلاممان ، مرض ، دوایمان یکی است
غریبگی و دوستی ، صدای سازهایمان ، صدای گریه هایمان و اسم هایمان یکی است
عجب از این سیاه شهر
که قصه های مردمان ، صدای خنده های آب
و خانه های روی هم و تپه های عاشقی
همه شبیه یکدگر.............همه یکی است

(شعردوم از ؟)